سائلین الزهرا

مشاور بانوان فرمانداری شهرستان فامنین گفت: ماه رمضان ماه خدا و بهار قرآن است. ماهی که زمینه پالایش درون و اصلاح برون و بهره مندی از رحمت خداوند فراهم است. قدر تمام لحظات این ایام مبارک را بدانیم.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از آوای فامنین، طاهره حاجیلو با حضور در جمع بانوان روزه دار با اشاره به فرمایشات مقام معظم رهبری در باره دغدغه های فرهنگی و نقش اعتقادات در آینده انسان، گفت: روزه در ماه رمضان، از روزه های واجب بر هر مسلمانی است و رمضان ماه خداست. قرآن و کتاب های آسمانی در ماه رمضان نازل شده اند و قرائت و تدبر قرآن در این ماه، بسیار تأکید شده است.

وی اظهار کرد: این ماه به دلیل فضیلت منحصر به فردش نسبت به ماه های سال، برای روزه داری انتخاب شده است و سعی کنیم در این ماه اعمال معیوب خود را کامل کنیم و اعمال کامل را به کمال برسانیم.و خود را تبدیل به انسانهای سالم، نماییم و برای تزکیه نفس خود تلاش کنیم.

حاجیلو افزود: وظیفه مادران است که به فرزندان خصوصا، دختران خود بیاموزند که نسبت به انجام تکالیف شرعی، پایبند باشند و از ایجاد بعضی شبهه ها در بین نوجوانان و افرادی که تازه به سن تکلیف رسیده اند آگاهی داشته باشند و با تبیین اعتقادات اسلامی و احکام در این امر، به فرزندانشان کمک کنند.

مشاور بانوان شهرستان فامنین ادامه داد: به فرموده حضرت پیامبر(ص) هر کس ماه رمضان را روزه بگیرد از آتش جهنم در امان است. این ارزش واقعی ماه مبارک است . روزه داری، برای مبارزه با بدیها و تمرین و ممارست ، برای دوری از گناهان است.

وی با اشاره به اهمیت حضور در مساجد، به عنوان سنگری که انسان را از شر شیطان و گناهان حفظ خواهد کرد و او را به راه درست و ثواب رهنمون خواهد کرد، گفت: اعتقاد به خدا و اینکه انسان در هر لحظه در محضر خداست و او ناظر بر تمام احوال و درون آدمی است ، به انسان کمک می کند که در انجام اعمال خیر کوشا باشد و شیرینی عبادات در دل او ایجاد گردد.

مبلغ حوزه در پایان سخنان خود، با بیان آسیب های استفاده نا آگاهانه از فضاهای مجازی در بین خانواده ها و عدم اطلاع از عواقب آن گفت: مادران خود را از فرزندانشان جدا ندانند و این فاصله نسل ها را با برقراری ارتباط محبت آمیز و گرمی روابط خانوادگی، پر کنند و سعی کنند با کسب علم و مطالعه مفید راه های مناسبی برای برخورد با فرزندان داشته و برای تربیت روحی و جسمی کودکانشان اقدام کنند و آنان را از داشتن دوستان نااهل برحذر نمایند.

غرق نشدن در مباحث نظری در باب تهاجم فرهنگی

- براى این‏که ما بتوانیم نسخه‌ى درست پیشرفت را پیدا کنیم، چه لازم داریم؟ بحث نظرى. این، یکى از آن کارهایى است که شماها باید بکنید. پیشرفت یک کشور چیست؟ البته مقصودم این نیست که در بحث‏هاى ذهنى و باز بیفتیم و همین‌طور خودمان را معطل مباحث ذهنى بکنیم؛ مباحث تئوریک بدون توجه به خارج و واقعیات؛ نه، این‏ها را نمى‌خواهم، این غلط است.

- مثل این‏که در باب تهاجم فرهنگى ما یک روزى گفتیم دارد تهاجم فرهنگى انجام مى‌گیرد. این صحبت دوازده، سیزده سال قبل است. اگر از من مى‌خواستند که تهاجم فرهنگى را نشان بدهم، من که با چشم خودم کأنه دارم تهاجم فرهنگى را مى‌بینم، مى‌توانستم موارد را نشان بدهم. در چندین سخنرانى نشان هم دادم؛ اما بعضی‏ها شروع کردند به انکار تهاجم فرهنگى! و گفتند: نه آقا، چنین چیزى وجود ندارد!

- بنده به یاد بنى‌صدر افتادم. در اول جنگ تحمیلى عراق، دلسوزهاى محلى مى‌آمدند و مى‌گفتند عراقی‏ها به خاک ما حمله کردند؛ به مرز ما نفوذ و تجاوز کردند. ما به بنى صدر مى‌گفتیم: رییس جمهور! شما چه خبر دارید؟ مى‌گویند عراقی‏ها حمله کردند؛ مى‌گفت دروغ مى‌گویند؛ این سپاه براى این‏که خودش امکانات دست و پا کند، این حرف‏ها را مى‌زند! آن‏ها را متهم مى‌کردند. بعد هم به دهلران رفت - که هنوز آن وقت دهلران را نگرفته بودند - ایستاد و مصاحبه کرد؛ گفت: من الان در دهلرانم؛ مى‌گویند عراقی‏‏ها آمده‌اند؛ عراقی‏ها کجایند؟! از دهلران بیرون آمد و دو ساعت بعد دهلران به وسیله‌ى عراقی‏ها تصرف شد.

- بعضى این‌طورى‌اند؛ چشمشان را روى هم مى‌گذارند؛ گفتند تهاجم فرهنگى نیست. بعد که قبول کردند تهاجم فرهنگى هست، به دنبال بحث‏هاى ذهنى رفتند! «تهاجم یعنى چه؟»، «فرهنگ یعنى چه؟»، «فرهنگى چه چیزهایى را شامل مى‌شود و چه چیزهایى را شامل نمى‌شود؟» ما به این‏ها چه کار داریم؟!

- نقل مى‌کنند قدیم‏ها که در یک شهرى، یک سینما درست کرده بودند؛ یک عده‌اى رفتند پیش عالم شهر - که آدم گوشه‌گیرى بود - تا وادارش کنند که با این سینما مخالفت کند. گفتند: آقا! در این شهر سینما ساخته‌اند، شما یک اقدامى بکنید. عالم یک فکرى کرد، گفت: حالا ببینیم این سى‌نُماست یا سى‌نَماست یا سى‌نماست! کدام درست است؟! بنا کردند بحث نظرى کردن که ضبط لفظ سینما را پیدا کنند! بنده طرفدار بحث‏هاى نظرى این طورى نیستم که برویم در آنها غرق بشویم؛ اما به هر حال باید بحث‏هاى نظرى انجام بگیرد تا معلوم شود که پیشرفت به چیست.[1]

در جبهه‏ی فرهنگی اگر دیر بجنبیم، گرفتار شده‌ایم

- در حال حاضر، یک جبهه‌بندى عظیم فرهنگى که با سیاست و صنعت و پول و انواع و اقسام پشتوانه‌ها همراه است، مثل سیلى راه افتاده تا با ما بجنگد. جنگ هم جنگ نظامى نیست. بسیج عمومى هم در آن‌جا هیچ تأثیرى ندارد. آثارش هم به‌گونه‌یى است که تا به خود بیاییم، گرفتار شده‌ایم.

- مثل یک بمب شیمیایى نامحسوس و بدون سروصدا عمل مى‌کند. فرض کنید در محوطه‌یى یک بمب شیمیایى بیفتد که احدى نفهمد که این بمب در آن‌جا افتاد؛ ولى پس از هفت، هشت ساعت ببینند صورت‏ها و دست‏هاى همه تاول زده است.

- الان در مدرسه‌ها و داخل خیابان‏ها و جبهه‌ها و حوزه‌هاى علمیه و دانشگاه‏هاى ما، ناگهان نشانه‌هاى این تهاجم تبلیغى و فرهنگى را خواهید دید. الان مقدارى هم آن را مى‌بینید و بعداً هم بیشتر خواهد شد. یک کتاب چاپ مى‌شود، یک فیلم تولید مى‌شود و به صورت ویدئو داخل کشور مى‌آید و زمینه‌ى چنین تهاجمى را فراهم مى‌کند.[2]

تهاجم فرهنگی از چه زمانی شروع شد؟

- این تهاجم فرهنگى، از چه وقت شروع شد؟ مشخصاً از دوران رضاخان شروع شد. البته قبل از او، مقدمات آن، فراهم شده بود. کارهاى فراوانى شده بود: روشنفکران وابسته، در داخل کشور ما کاشته شده بودند.

- نمى‌دانم آیا جوانان نسل ما و نسل انقلابى، تاریخچه‌ى این صدوپنجاه، دویست سال را درست خوانده‌اند یا نه؟ من همه‌ى دغدغه‌ام این است که جوان انقلابى امروز، نداند ما بعد از چه دورانى، امروز در ایران مشغول چنین حرکت عظیمى هستیم. تاریخچه‌ى این صدوپنجاه، دویست سال اخیر - از دوران اواسط قاجار به این طرف؛ از دوران جنگ‏هاى ایران و روس به این طرف - را بخوانید و ببینید چه حوادثى بر این کشور گذشته است.

- انقلاب اسلامى که آمد، مثل مشتى به سینه‌ى مهاجم خورد؛ او را عقب انداخت و تهاجم را متوقف کرد. در دوران اول انقلاب، شما ناگهان دیدید که مردم ما در ظرف مدت کوتاهى، تغییرات اساسى در خلقیات خودشان احساس کردند: گذشت در بین مردم زیاد شد؛ آز و طمع کم شد؛ همکارى زیاد شد؛ گرایش به دین زیاد شد؛ اسراف کم شد؛ قناعت زیاد شد - فرهنگ اینهاست؛ فرهنگ اسلامى اینهاست - جوان به فکر فعالیت و کار افتاد، دنبال تلاش رفت؛ خیلی‏ها که به شهرنشینى عادت کرده بودند، به روستاها رفتند؛ گفتند: «بگذار کار کنیم. بگذار تولید کنیم.»؛ شبه کارهایى که به صورت گیاه هرزى در زندگى اقتصادى مردم رشد پیدا کرده بود کم شد.

- این، مربوط به یکى دو سال اول انقلاب بود. این، مربوط به همان زمانى است که تلاش روزبه‌روز دشمن براى پاشیدن بذر اخلاقیات منفى متوقف شده بود و یک گرایش و یک توجه به اسلام پیش آمده بود. مجدداً آن فرهنگ و اخلاق و آداب و خلقیات اسلامى که در خمیره‌ى مردم ما بود، در آنان زنده شد.

- البته عمیق نبود. عمق، آن زمانى پیدا مى‌کند که روى موضوع، چند سالى کار شود. این فرصت پیش نیامد و آن تهاجم، بتدریج و به مرور، از سرگرفته شد.

- تهاجم، در اواسط دوران جنگ به وسیله‌ى ابزارهاى تبلیغى و گفتارهاى غلط و کج‌اندیشانه شروع شد و آن ته‌نشین‌ها و رسوب‏هاى ذهنى و روحى خود ما مردم هم در تأثیرگذارى‌اش مؤثر بود. اما باز حرارت جنگ، مانع بود، تا جنگ تمام شد.

- بعد از جنگ، این جبهه‌ى جدید، به شکل جدى مشغول کار شد. دشمن با یک محاسبه فهمید که جمهورى اسلامى را با تهاجم نظامى نمى‌شود از بین برد. محاسبه‌ى قبلى، غلط از آب درآمده بود. دیدند با محاصره‌ى اقتصادى هم نمى‌شود. وقتى ملتى را محاصره‌ى اقتصادى کنند، اگر آن ملت یک ملت قانع، صبور، متکى به نفس و متوکل على‌الله باشد، مگر شکست خواهد خورد؟! هرگز شکست نمى‌خورد!

- فهمیدند باید عقبه‌ى ما را بمباران کنند. اگر بخواهیم تشبیه کنیم، این طور است که وقتى یک گروه نظامى، در جلو با دشمن مشغول جنگ است، غذایش از عقب مى‌آید، نیروى تازه نفس از عقب مى‌آید، ملزومات از عقب مى‌آید، نامه‌ى دوستانه از پدر و مادر و یاران از عقب مى‌آید. عقبه تا سالم است، این نیروى در خط مقدم، مى‌تواند بجنگد. اگر دشمن آمد عقبه‌ها را بمباران کرد؛ غذا از بین رفت، ملزومات از بین رفت، نیروى تازه نفس از بین رفت؛ نامه‌ى «دست شما درد نکند» از بین رفت، پدر و مادر «زهى» و «مرحبا»گو از بین رفت؛ کسى که در جلو مبارزه مى‌کند، چطور قدرت مبارزه خواهد داشت؟! دو روز تلاش مى‌کند؛ ولى از بین خواهد رفت.

- عقبه‌ى ما، در مبارزه‌ى ملت ایران با قلدرى استکبار جهانى، عبارت بود از «فرهنگ» ما. منطقه‌ى عقبه‌ى ما عبارت بود از اخلاق اسلامى، توکل به خدا، ایمان و علاقه‌ى به اسلام.[3]

- قبل از انقلاب، در زمینه‌هاى فرهنگى، ما مقلد محض بودیم؛ اما بعد از انقلاب، تهاجم فرهنگى به عنوان یک خطر شناخته شد.[4]

- غفلت از روحیه‌ى جهادى و ایثار، غفلت از تهاجم فرهنگى دشمن، غفلت از در کمین بودن دشمن، غفلت از نفوذ دشمن در فضاى رسانه‌اى کشور، بى‌مبالاتى نسبت به حفظ بیت‌المال؛ اینها گناهان ماست، این‏ها نقاط ضعف ماست. [5]

نمونه‌های واضح تهاجم فرهنگی

- وقتى استکبار جهانى به برکت انقلاب اسلامى، با رشد معنوى اسلام مواجه شد و در جبهه‌ى نظامى و سیاسى نتوانستند انقلاب و جمهورى اسلامى را بکوبند و شکست بدهند و خواستند به تهاجم فرهنگى دست بزنند، مزدور خودشان را وادار کردند تا به شخصیت رسول اکرم و نبى معظم اهانت بکند و شیطان صفتى، به دستور شیاطین زر و زور عالم، آن کتاب شیطانى را بنویسد که البته با پاسخ و عکس‌العمل قاطع مسلمین عالم و در مقدم آنان، امام بزرگوار و رهبر عظیم‌الشأن و فقید ما مواجه شدند که به هدر بودن خون آن شیطان صفت و اعدام او حکم کردند.[6]

- در چند سال اخیر، انسان یک تهاجم مطبوعاتى و فرهنگى پلید و شومى را در اکناف عالم نسبت به شخصیت نبى اکرم (صلی الله علیه وآله)مشاهده مى‌کند. این کار مى‌تواند حساب شده باشد؛ چون به این نقطه توجه شده است که مسلمانان مى‌توانند برگرد محور وجود مقدس نبى‏اکرم و اعتقاد و محبت و عشق به او جمع شوند. لذا آن مرکز را مورد مناقشه قرار مى‌دهند.[7]

- یکى از کارهاى دشمن، این شد که مجموعه‌هاى مؤمن را منزوى کند. جوان، بى‌تجربه است. به مجرد این‌که ببیند در یک دستگاه رسمى کشور، دو نفر به او اخم کردند، به او بى‌اعتنایى کردند، او را تحقیر کردند؛ در حرکتش اثر مى‌گذارد و او را کند مى‌کند.

- وقتى یک فیلم‏ساز، اثرش را به مراکزى مى‌برد که مى‌توانند از او استفاده کنند و کارى کنند که بتواند کارش را ادامه دهد؛ اما با بى‌اعتنایى به او مى‌گویند: «نه آقا؛ ما این را قبول نداریم. این طورش را قبول نداریم»، و بعد در همان حال ببیند انواع و اقسام کارهایى که از لحاظ مایه‌هاى هنرى از کار او کمتر است اما چون مایه‌ى اسلامى ندارد مورد قبول آن‏هاست؛ این جوان به خودى خود، منزوى و ناامید خواهد شد. من بارها از اعماق جان، قلبم براى این جوانان مؤمن و انقلابى، سوخته و گداخته است.

- عین همین قضیه را، این مجامع هنرى جهانى، با فیلم‏هاى ما، با نمایشنامه‌هاى ما، با کارهاى ویژه کودک ما و موارد دیگر دارند. چطور کسى مى‌تواند چشمش را روى هم بگذارد و بگوید «این‏ها غیرسیاسى‌اند»؟! چرا در همه‌ى این مواردى که این‏ها جایزه دادند، یک مورد اثر انقلابى وجود ندارد؟! ما فیلم انقلابى نداریم؟! ما شعر انقلابى نداریم؟! ما نمایشنامه‌ى انقلابى نداریم؟! این همه فرآورده‌هاى انقلابى که جوانان ما درست کردند، هیچ کدام ارزش هنرى ندارد؟! بنده احتمال مى‌دهم اگر رویشان بشود، جایزه‌ى نوبل را هم حاضرند به یکى از همین عناصر ضداسلامى و ضدانقلابى بدهند؛ براى این‌که آن‏ها را در دنیا بزرگ کنند؛ براى این‌که عناصر انقلابى را منزوى کنند! این، تهاجم فرهنگى نیست؟![8]

سبک زندگی نمونه‏ای از تهاجم فرهنگی

- عزت خوب است، اما تکبر بد است. رفتار و تعالیم ائمه (علیهم السّلام)این‌طور است. خوب؛ در باب معارف و فرهنگ اسلامى، قضیه این گونه است. در همه‌ى فرهنگ‏ها و تمدن‏ها هم، چیزهایى «باید» و چیزهایى «نباید» است.

- هر ملتى بر حسب نیاز خود، چیزى را انتخاب مى‌کند. کسى حق ندارد به یک ملت دیگر بگوید: آقا! شما چرا با فلان چیز موافقید یا با فلان چیز مخالفید؟ بحث علمى جداست؛ بحث اعتقادى جداست. اما آن‌جا که ملتى با یک ملت دیگر حرف مى‌زند، این غلط است که بگویند: آقا! شما چرا - فرضا - در حالت غذا خوردن، مثل ما عمل نمى‌کنید؟ خوب؛ هر ملتى، عادت و فرهنگى خاص و باید و نبایدى دارد که معمولا برطبق نیازها شکل مى‌گیرد.

- امروز در دنیا، متأسفانه این عادت زشت وجود دارد که سردمداران و قدرتمندان نظامى و مالى دنیا - یعنى همین قدرت‏هاى استکبارى عالم - همه‌ى ملت‏هاى دنیا را مورد اهانت قرار مى‌دهند که «شما چرا مثل ما زندگى و رفتار نمى‌کنید؟!» مسأله‌ى تهاجم فرهنگى که بنده بارها بر آن تکیه کرده‌ام، یک بخش عمده‌اش مربوط به همین قضیه است.

- فرهنگ غربی‏ها، درست یا نادرست، مال خودشان است. قانع نیستند به این‌که ملت‏هاى دیگر به آن‏ها بگویند «فرهنگ شما مال خودتان باشد. ما به شما اعتراضى نمى‌کنیم که این‌گونه زندگى مى‌کنید، لباس مى‌پوشید، رفتار مى‌کنید و چنین خلقیاتى دارید.» مى‌گویند: «ملت‏هاى دیگر باید مثل ما رفتار کنند و لباس بپوشند.»

- اگر بخواهیم حساب درست و نادرست را پیش بکشیم، بدیهى است که فرهنگ اسلامى و فرهنگى که از وحى الهى سرچشمه مى‌گیرد - یعنى فرهنگ ملت‏هاى اسلامى - درست و متقن است.

- به‌هرحال، با قطع نظر از این‌که کدام درست و کدام نادرست است، هر ملتى باید روى پاى خود بایستد و فرهنگ، عقاید، آداب و عاداتش را خودش انتخاب کند. هیچ قدرتى حق ندارد به ملت‏ها بگوید «شما چرا این‌گونه رفتار مى‌کنید، آن‌گونه رفتار نمى‌کنید؟» این غلط است.[9]

- کسانى که رژیم پهلوى را روى کار آوردند، هیچ کدام از شاخصه‌هاى ملیت را حاضر نبودند تحمل کنند. البته ملیت ما از اول با اسلام آمیخته بود؛ وقتى با هویت ملى و شاخصه‌هاى آن مبارزه مى‌کردند، قهراً مبارزه‌ى با دین جزوش بود و چون دین و ایمان پشتوانه‌ى همه‌ى ارزش‏هاى انسانى است، طبعا با ایمان هم بشدت مخالفت مى‌کردند.

- این ها حاضر نشدند قبول کنند که ما حتى لباس محلى داشته باشیم. ما ایرانى‌ها با چند هزار سال سابقه، لباس بومى نداریم و لباس محلى و بومى‌مان را نمى‌شناسیم، در حالى‌که خیلى از کشورهاى دیگر دنیا دارند. البته لباس بومى، مانع پیشرفت هم نیست؛ اما ما نداریم؛ چون آن‏ها نگذاشتند.

- این، عمل به همان توصیه‌یى است که مى‌گفت ایرانى باید از فرق سر تا نوک پا فرنگى شود! ببینید خودباختگى تا کجا. این‌که من همیشه مى‌گویم تهاجم فرهنگى، تهاجم فرهنگى این است.[10]

مبارزه برای استقلال فرهنگی

- مبارزه براى استقلال فرهنگى، از همه‌ى انواع استقلال‏ها سخت‌تر است.

- من یک وقت گفتم دشمنان «شبیخون فرهنگى» مى‌زنند. این ادعا راست است و خدا مى‌داند که راست است. بعضى نمى‌فهمند؛ یعنى صحنه را نمى‌بینند. کسى که صحنه را مى‌بیند، ملتفت است که دشمن چه‌کار مى‌کند و مى‌فهمد که شبیخون است، و چه شبیخونى هم هست!

- اگر دشمن با امواج خبرى وارد کشور ما شود؛ با رادیوهایش وارد کشور ما شود و حرفهایش را وارد کشور ما کند و در ذهن ملت این‌طور وارد کند که «مبارزه خوب نیست؛ دفاع از اسلام فایده‌اى ندارد؛ ایستادگى در مقابل دشمن ثمرى ندارد؛ هر چه زحمت بکشید و مبارزه کنید، ضرر کرده‌اید» آیا باز هم در مملکت ایران، مبارزه‌اى علیه دشمنان اسلام باقى خواهد بود؟! معلوم است که نه!

- خیلى از مسلمانان در دنیا هستند که با امریکا و دشمنان اسلام مبارزه نمى‌کنند. خیلى ملت‏ها هستند که قرآن هم مى‌خوانند، نماز هم مى‌خوانند، عبادت هم مى‌کنند، اما با دشمن اسلام مبارزه نمى‌کنند که هیچ، با آنها دوستى هم مى‌کنند!

- اگر دشمن بتواند ملت ما را به ملتى که اعتقادى به مبارزه ندارد، امیدى به پیروزى ندارد، زهدى نسبت به جلوه‌هاى شهوانى و مادى ندارد، تبدیل کند، پیروز شده‌است. این‌جاست که مبارزه‌ى فرهنگى، مبارزه‌اى واجب‌تر از واجب مى‌شود.[11]

- کسانى که دلشان آن طرف است، الان هم هستند. این‏ها به چیزى به نام استقلال ملى، هویت ملى، شخصیت و عزت ملى باور ندارند. تربیتهایشان طورى است که به آنها اجازه نمى‌دهد درست بفهمند که حضور یک قدرت استکبارى در یک کشور، چقدر براى یک ملت، زیانبار و سنگین است. دستورات اسلام هم براى بعضى از آنها چندان اهمیت و ارزشى ندارد.

- این‏ها همیشه یک اقلیت کوچک بودند؛ امروز هم هستند. البته فعالیت مى‌کنند، تبلیغات مى‌کنند، تبلیغات دشمنان اسلام را ادامه مى‌دهند؛ اما دل متن مردم، بخصوص جوانان - دانشجویان، دانش‌آموزان و سایر قشرهاى مختلف جوان - هر جا هستند، درک مى‌کنند که براى یک ملت، بزرگترین اهانت این است که تسلیم قدرت استکبارى بیگانه باشد.

- هرکس که اهل تحلیل باشد، این معنا برایش روشن است که امروز امریکا براى ایران هیچ نقشه‌اى جز نقشه‌ى استکبارى ندارد؛ یعنى بازگشت به وضعیت قبل از انقلاب! معلوم است که ملت ایران در مقابل این نقشه مى‌ایستد. این، آن جهتگیرى ضد استبدادى ملت ایران است.[12]

دشمن اسلام بدون مبارزه می‏خواهد

- به کشورهاى دیگر نگاه کنید: مردم سایر کشورهاى اسلامى هم مسلمانند. نمى‌شود گفت که مردم فلان کشور، دین و ایمان درستى ندارند. حال اگر در بعضى کشورها، بر اثر بعضى عوامل، مردم دچار سستى ایمان باشند و برخى عادات غیر دینى داشته باشند، این یک حرف دیگر است. اما ایمان مردم، در غالب کشورهاى اسلامى، ایمان عمیقى است و مى‌شود شواهد این را پیدا کرد. اما همان مردم، در مقابل تهاجم فرهنگى دشمنان، در مقابل تهاجم سیاسى دشمنان، در مقابل تهاجم اقتصادى کمپانیهاى استکبارى دنیا و اگر روزى پیش آید در مقابل تهاجم نظامى دشمنان، هیچ کارى از دستشان بر نمى‌آید. چرا؟ چرا کشورهاى بزرگ و پرجمعیتى که در منطقه‌ى خاورمیانه هستند و بعضى از همین کشورهاى پرجمعیت که با رژیم متجاوز صهیونیست همسایه‌اند، نمى‌توانند این غده‌ى سرطانى را علاج کنند.[13]

- دشمن در تهاجم فرهنگى خود سعى مى‌کند مقاومت را در میان مردم ما از حیثیت و اعتبار بیندازد؛ در واقع مقاومت‌شکنى کند و سنگرها را از بین ببرد. مهم‏ترین سنگر یک انسان، ایمان و انگیزه و عشق اوست. نباید اجازه دهید این سنگر را در دل‏ها فرو بریزند و از بین ببرند.[14]

- هدف تهاجم فرهنگى دشمن این است که ذهن مردم را عوض کند؛ از راه اسلام منصرف نماید و از مبارزه ناامید سازد.

پی نوشت ها :

[1] دیدار با دانشجویان 18/08/1385

[2] سخنرانى در دیدار با مجمع نمایندگان طلاب و فضلاى حوزه‌ى علمیه‌ى قم 07/09/1368

[3] بیانات در دیدار وزیر، معاونین و رؤساى مناطق آموزش و پرورش سراسر کشور 21/05/1371

[4] 1389/11/15

[5] 1390/05/16

[6] سخنرانى رهبر معظم انقلاب در دیدار با میهمانان کنفرانس وحدت اسلامى 24/7/1368

[7] بیانات در دیدار کارگزاران نظام به مناسبت هفدهم ربیع‌الاول 31/03/1379

[8] بیانات در دیدار وزیر، معاونین و رؤساى مناطق آموزش و پرورش سراسر کشور 21/05/1371

[9] بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم در «صحن امام خمینى» حرم حضرت على‌بن‌موسى‌الرضا(علیه السلام)03/01/1374

[10] بیانات در جمع کارکنان سازمان صدا و سیما 28/02/1383

[11] بیانات در دیدار کارگران و فرهنگیان کشور، به مناسبت «روز کارگر» و «روز معلم» 15/02/1372

[12] بیانات در دیدار دانشجویان و دانش‌آموزان به‌مناسبت سالروز تسخیر لانه‌ى جاسوسى امریکا (روز ملى مبارزه با استکبار جهانى)12/08/1378

[13] بیانات در اجتماع بزرگ فرماندهان «نیروى مقاومت بسیج» سراسر کشور در دومین روز از «هفته‌ى بسیج» 30/08/1372

[14] بیانات در دیدار خانواده‌هاى شهداى نیروهاى مسلح 04/07/1380

منبع: تبیان استان اردبیل